نظارت بر مؤسسات پزشکی و تضمین حقوق بیماران در پرتو مطالعه تطبیقی

الگوی نظارت درون گروهی بر فعالیت های پزشکی، مبتنی بر تمرکز گرایی و بهره گیری از متخصصان رشته های پزشکی و بهداشتی مرتبط با وظایف نظارتی است. در این نوع الگوی نظارت، مسئولان و شاغلان در مؤسسات پزشکی، در برخورد با بیماران، خود را در برابر ناظرینی آگاه و آشنا به امور تخصصی می-یابند. همین مسأله باعث ایجاد شائبه و در نتیجه، عدم فرار از مسئولیت می-گردد. با این وصف، انتخاب چنین الگویی دارای معایبی نیز می باشد. بکارگیری مدل نظارت برون گروهی نیز، مبتنی بر اصل تفکیک مقام ناظر از مقام تصمیم گیرنده و استقلال هیئت نظارت نسبت به بخش های پزشکی، با هدف بیطرفی کامل در فرایند نظارت صورت می گیرد. از سوی دیگر، تفکیک این مدل به دو ساز و کار نظارتی نهاد محور و فرایند محور- هر یک با تمرکز بر شیوه ی خاصی از نحوه نظارت – با هدف تضمین هر چه بهتر و مطمئن تر انجام وظایف و تکالیف محوله به بیمارستان ها و مراکز درمانی و پزشکی لحاظ شده است. واکاوی این مدل ها، در مجموع، دانش دقیقی از فرایند نظارت را به دست می-دهند. اما آنچه در این میان، در مقام دستیابی به فرایندی نتیجه گرا نمود بارزتری می یابد، رسیدن به نوعی از مدل انتخابی در راستای اعمال نظارتی بسامان تر و نتیجه دار تر در سیستم بیمارستان های کشور می باشد.